Filipijnen, het land waar ik woon sinds 2011. Ik ben geen nomade, in de zin van dat ik van land naar land hop. Je ziet vaak die idilische plaatjes van jongeren die met een laptop op schoot aan het strand zitten, en -naar ze beweren- goed geld verdienen.
Misschien is er een enkeling die het getroffen heeft, gefeliciteerd.
Wonen in de Filipijnen (of “op” de Filipijnen, het is een eilandengroep) heeft zijn pro’s en cons, zijn voor- en nadelen, in goed Nederlands. Ik zet er een paar op rij, en vul aan met mijn ervaringen.
Lagere kosten van levensonderhoud
Voor een “lone wolfe”, of een stel zonder kinderen is het aantrekkelijk, maar in mijn situatie als hoofd van een gezin met vier kinderen, is het toch een wat ander verhaal.
Inflatie is hier hoger dan in Nederland, terwijl mijn AOW alleen stijgt met de Nederlandse, lagere inflatie. Privé scholen zijn niet overdreven duur, maar met vier studerenden loopt het toch aardig op.
Betere privé-werk balans
Het levensritme is hier een stuk ontspannender dan in Nederland. Het is nagenoeg altijd redelijk to prima weer, dus trekken we er regelmatig op uit. (vandaag net even niet, dus tijd om te bloggen)
Maar een reis naar andere delen van het land betekent wel meer uitgaven aan vliegtickets of veerboten. Dus erg ver gaan we niet vaak. Maar het is zeker de moeite waard is een bezoek aan de vele festivals hier.
Internet
Omdat het internet hier goed van kwaliteit is, met tot 100 mbps glasvezel, kan ik goed communiceren, nationaal en internationaal. Veel van mijn klanten zijn gewend aan deze manier van werken op afstand, en ze houden rekening met het tijdverschil.
Tijdverschil is zes uur plus, in de winter zeven uur plus. Ik kan al een werkdag achter de rug hebben als men in Nederland op het werk arriveert.
Lokatie en sociaal klimaat
We wonen niet in Manilla, en dat is een bewuste keus. Het is een problematische stad met veel sloppenwijken, armoede en dus criminaliteit, vervuiling en onveiligheid.
Het zakenleven speelt zich wel in de hoofdstad af, maar ik prefereer toch Nederlandse klanten als opdrachtgever. Maar in de omgang zijn Filipijnse mensen vriendelijk en behulpzaam.
De meesten spreken Engels (verwacht daar niet al te veel van) en hebben een goed gevoel voor humor.
Klantenwerving
Hoewel ik voor klanten altijd online werk, besprekingen voer, en illustraties aanlever, is het werven en onderhouden van klanten op afstand toch een probleem.
Niet onoverkomelijk, maar het vergt veel tijd, energie en vernuft om per jaar een aantal nieuwe klanten aan mijn adresboek toe te kunnen voegen. Ik was een paar jaar lid van BNI, de online versie.
Maar het oog-tot-oog contact, elkaar de handen schudden en samen een koffie drinken was, en is er niet bij.
Administratieve zaken
Zakelijk zijn er voor mij weinig zakelijke haken en ogen verbonden aan mijn business-opzet. Ik ben wel ingeschreven bij de belastingdienst, maar mijn inkomen uit werk zit in de belastingvrije voet, die vrij hoog is.
Mijn AOW wordt in Nederland belast. Omdat ik gehuwd ben kan ik op een 13A visum voor 5 jaar in de Filipijnen blijven. Na 5 jaar moet ik dan naar de immigratiedienst in Manilla voor verlenging.
Elk jaar in Januari moet ik naar het provinciale immigratiekantoor voor een “Jaarlijks rapport”, voor een soort bewijs van goed gedrag.
Verzekeringen
Ik ben een senior, en kan hier geen ziektekostenverzekering meer afsluiten. Vanwege mijn leeftijd, en levensverwachting. Een ziekenhuisopname, een jaar geleden, met twee operaties kostte een klein kapitaaltje.
De kosten werden deels vergoed door onze gezinsverzekering, en ik kreeg seniorenkorting. Maar toch goed dat we elke maand wat opzij leggen voor dit soort calamiteiten.
Het Verkeer
Als je geen eigen transport hebt, ben je aangewezen op bussen, en jeepneys. Dat zijn omgebouwde en verlengde jeeps die Amerikanen hier na de tweede wereldoorlog hebben achtergelaten.
Hoewel er een soort van APK keuring verplicht is voor al het gemotoriseerd verkeer, zie ik nog steeds diesels rondrijden met een zwarte rookpluim uit de uitlaat. Onder de tafel valt hier kennelijk nog wel een en ander te regelen.
Het verkeer is hier minder goed geregeld, verkeersborden zie je zelden. Maar ook geen camera’s of politie met laserguns. Soms heeft autorijden hier wel wat weg van een video-game.
Wil je meer lezen over mijn leven op de Filipijnen: Click hier
