Prostaat: medische illustratie
Naarmate je ouder wordt, is het belangrijk om je gezondheid goed in de gaten te houden. Je lichaam geeft signalen af die kunnen wijzen op onderliggende problemen. Prostaatproblemen zijn een veelvoorkomend verschijnsel bij mannen op leeftijd.
Wat volgt, is volledig autobiografisch.
Om gezond te blijven en mijn overgewicht onder controle te houden voordat het uit de hand zou lopen, maakte ik lange wandelingen. Vaak langer dan een uur. Tijdens het lopen voelde ik mijn blaas zich vullen, maar ik stelde het toiletbezoek uit tot ik thuis was. Eenmaal aangekomen en afgevallen, ging ik snel naar de wc. Tot mijn schrik zag ik bloed in mijn urine. Ik zocht online naar mogelijke oorzaken en vermoedde een kleine bloeduitstorting. Een uur later moest ik opnieuw naar het toilet, maar dit keer was de urine weer normaal.
Zes weken later gebeurde hetzelfde opnieuw, wederom na een lange wandeling. Dit keer vertelde ik mijn partner wat er was gebeurd. Zij aarzelde geen moment en maakte een afspraak bij de huisarts. Twee dagen later moest ik terugkomen voor een echo van mijn blaas.
Deze illustratie laat zien hoe het zit, als er niets aan de hand is.
De echo
De jonge echoscopiste zag al snel de oorzaak: blaasstenen. Twee stuks, met een diameter van respectievelijk 15 en 19 millimeter, ongeveer zo groot als knikkers.
Twee weken later zat ik bij de uroloog. We bespraken het probleem en de conclusie was duidelijk: de stenen moesten verwijderd worden. Ik vreesde direct een zware operatie, maar de uroloog was zeer bedreven in lasertechnieken. De behandeling zou niet alleen gericht zijn op de blaasstenen, maar ook op de onderliggende oorzaak: de prostaat.
Ik leg het uit: de prostaat bevindt zich direct onder de blaas en omringt de urinebuis. Normaal gesproken levert dit geen problemen op, maar met het ouder worden groeit de prostaat. Als deze groei zich naar buiten toe ontwikkelt, is er voldoende ruimte. Groeit de prostaat echter naar binnen, dan wordt de urinebuis samengedrukt, waardoor plassen steeds moeilijker wordt.
Maar hoe ontstonden die blaasstenen? Doordat er na elke plas te veel urine in de blaas achterbleef, konden zich kristallen vormen. Net als bij een parel begon dit met een klein korreltje waaraan steeds meer mineralen zich hechtten, totdat het uitgroeide tot een knikker of zelfs nog groter. De aanpak werd dus tweeledig: de blaasstenen moeste worden weg-gelaserd, én de prostaat moest worden uitgehold, om de urineafvoer in de toekomst veilig te stellen. Beide oplossingen konden worden gebundeld in één enkele behandeling.
Meer medische illustraties zijn ook hier te vinden.
Het probleem van prostaatvergroting, de inwendige groei die de urineafvoer blokkeert.
Toen ik werd opgenomen voor de laserbehandeling, moesten er verschillende onderzoeken worden uitgevoerd, omdat de ingreep onder narcose zou plaatsvinden. Een van die onderzoeken was een urinemonster, maar uitgerekend op dat moment lukte het me niet om een plas in te leveren. Een ironische timing, want hierdoor werd de ernst van mijn klacht direct duidelijk. Binnen no-time werd een katheter ingebracht en kon de urine worden afgevoerd naar een opvangzak.
Hoe een katheter tijdelijk voor een oplossing zorgt.
Hoe wordt een katheter ingebracht: Een slangetje woord door de urinebuis ingebracht (het viel me op hoe kundig en pijnloos dit was). Als de vernauwing rond de prostaat is gepasseerd, begint de urine weer te lopen. Om te voorkomen dat het katheter naar onder weg zakt, wordt een ballonnetje gevuld met gesteriliseerd water, zie de illustratie hierboven. De groene pijlen in de tekening geven de groei van de prostaat aan, naar buiten toe. Dat is redelijk ongevaarlijk. De rode pijlen echter, daar gaat het mis, door de inwaardse groei komt de urine afvoer klem te zitten.
Pacemaker
Er ontstond echter een complicatie. Tijdens een ander onderzoek werd ik 24 uur opgenomen op de hartbewaking, omdat ik had aangegeven soms duizelig te worden bij het snel opstaan. Tijdens mijn slaap bleek dat mijn hart regelmatig oversloeg en slechts de helft van de vereiste hartslagen produceerde. Dit betekende dat de laserbehandeling moest worden uitgesteld.
De cardioloog handelde snel: rond middernacht werd ik per ambulance overgebracht naar een ander ziekenhuis, waar via mijn lies een tijdelijke oplossing in mijn hart werd aangebracht. Twee dagen later werd een pacemaker geplaatst. Ik was gered. Een reeks toevalligheden had zich aaneengeregen als een perfect geschreven scenario.
Volgens de cardioloog (een zeer kundige jonge dame) gaat de pacemaker 12 tot 14 jaar mee, waarna hij vervangen moet worden omdat de batterij dan leeg is. De bedrading kan blijven zitten en hoeft niet te worden vervangen. Alleen de pacemaker zelf wordt onder narcose via een kleine incisie vervangen door een nieuwe.